Rotterdam kwam los.

Soms kom je op plekken. Die raken je. Die betoveren op een rare manier. Niet locatiegebonden maar afhankelijk van een groep mensen. De collega’s van een organisatie, de teamleiders, het afdelingshoofd. Dat je merkt dat alles klopt als je alle mensen ziet, dat het management aansluit op de groep. Vandaag had ik zo’n dag. En dan ook nog in m’n stad, Rotterdam. Een elitegroep van 90 mensen die problemen oplossen in de stad als de samenleving en de reguliere afdelingen er niet uit komen. Allemaal individuen die ingevlogen worden en ook grotendeels achter de voordeur komen van de burgers. Civil servants zogezegd, in de beste zin van het woord. Minder beleid, meer pragmatisch en werkelijk in contact met de klant. Niet alles lukt. Niet alles kan. Maar de wil is er. Het hart zit op de goede en dezelfde plek bij alle collega’s. Verstaan ze elkaar altijd? Tuurlijk niet. Zijn ze los van alle belemmerende conventies? Tuurlijk niet. Maar snappen ze wat er gebeurt en, wanneer ze dat niet snappen: willen ze dat snappen? Ja. En het raakte me. Dat een groep al zo bewust is van het doen van het goede. En dat ze vooral als groep daarin onderling de verbinding en het vertrouwen nog meer mogen ontdekken. Twee dingen die er al in voldoende mate zijn overigens, maar dat is gewoon nog niet zo duidelijk. Misschien hadden ze mij daar een beetje voor nodig. Als buitenstaander. Dat mens tot mens simpelweg het antwoord is op alle vastlopende situaties in de systeemwereld. En dat zij dat al meer zijn dan menig groep waar ik hiervoor voor mocht spreken of mee mocht werken. Dat raakte me. Ik voelde me thuis. En waar ik soms na een talk snel door moet en helaas soms snel weg wil, liep ik hier met lood in m’n schoenen de deur uit. Ik was thuis in Rotterdam en was thuis in deze groep. En dat voor een stel ambtenaren. Wellicht omdat dat ook maar een verzonnen woord is. En zeker omdat zij niet tot die (stigma, sorry) categorie ambtenaren lijken te horen. Ga zo door. En volg hen mensen. Wie is hen? Gewoon een groep mensen die het juiste wil doen en daar minder conventioneel in te werk gaat. Die mensen ken jij zelf misschien ook al. Geef ze eens een compliment. Voor de liefde die ze in hun werk stoppen. En de mate waarin ze zichzelf meenemen naar hun werk. Overigens: niet eerder zag ik zo’n diverse groep in mijn zaal. Dat komt niet alleen door de leeftijden, gender en afkomst - maar bovenal omdat zij al meer zichzelf durfden te zijn op werk dan ik doorgaans zie. En laat dat nou net de truc zijn om vastgelopen processen weer los te krijgen. Gewoon mens zijn. En elkaar zien voor dat stuk. Het klinkt zo simpel maar blijkt dat niet te zijn in de wereld. Zo. Deze was getekend, vanachter een toonder bij een sushi bar in de Markthal. Een kleine 500 meter van de plek vandaan die voortaan een mooiere plek is dan die daarvoor was. Een betekenisloos zaaltje waar betekenis werd vormgegeven. Ik ga eten. En heb een beetje hoofdpijn, maar die is nu minder geworden. Dit moest er even uit denk.