Toen Pim Fortuin vermoord werd was ik werkzaam als tele-marketeer. Ik belde twee avonden per week mensen op hun (toen nog) thuistelefoon om afspraken met hypotheekadviseurs te scoren. Foute handel, ik was er (gelukkig) slecht in dus er zijn weinig mensen genaaid door mij. De avond dat bekend werd dat Pim was beschoten én het niet had overleefd, was ik aan het werk. Tot mijn schrik werd ik gewoon geacht door te werken. Doorbellen was het devies.
Volslagen krankzinnig.
Er zat nul empatisch vermogen in die beslissing richting de mensen die werden gebeld en de collega’s die dat moesten doen. We hebben geweigerd en gingen alsnog naar huis. Hear hear. Net zo krankzinnig is de huidige tijdgeest omtrent de, tja hoe noem ik het eigenlijk? De racisme-situatie. En nu ik dit zo omschrijf of benoem loop ik al het risico dat ik het ‘niet goed’ opschrijf in de ogen van sommigen. Waarmee ik zou ‘bewijzen’ dat ik niet doorleefd genoeg de huidige context inschat. Daar heb ik maling aan. Dat ge-hittepetit moet klaar zijn.
Waar is de empathie?
Derksen is een ‘racist’, Akwasi is een ‘gek’, Genée is een ‘NSB-er’ en Boomsma is de ‘opperbevelhebber’. De haatdragende manier waarop deze discussie gevoerd wordt dient maar één groep: de racisten zelf. Die smullen van de polarisatie en de gebrekkige verbinding tussen de mensen die de discussie voeren. Ik weet nog waar ik was toen Fortuin werd vermoord. Ik weet nu waar ik ben: in het midden. Neutraal. Maar let op: ‘dat mag niet’. Want als je nú geen kleur bekent dan zou je de huidige situatie niet vatten. Ik zal je dit zeggen:
'ik denk dat ik het beter weet.'
Als je niet het midden mag hebben, dan heb je alleen maar uitersten. Je begrijpt waar ik heen ga. Pim Fortuin werd een hoek in gedrukt van een uiterste en murw geslagen. Dat gebeurt bij alle huidige spelers op het publieke toneel ook. Het maakt niet eens uit wát ze precies zeggen, een sentiment of zinsnede is voldoende om één iemand met z'n allen in een hoek te drukken. Terwijl Derksen, Akwasi, Genée én Boomsma alle vier echt wel het hart op de goede plaats hebben.
Hebben we niet geleerd van toen?
Als ik terugdenk aan de Bush-iaanse ‘you’re either with us, or against us’ lopen de rillen altijd over mijn rug. Ik denk dan: ‘Dag hoor' (op Sinterklaas-toon). Ik ben de baas over mezelf. Dat leer ik mijn zoontje van zeven ook. Ik bepaal welke mening ik heb, ook als dat geen mening zou zijn. En als ik de gulden middenweg een mooie weg vind, laat me daar dan lekker lopen. Tuurlijk: de discussie moet gevoerd worden. Maar doe dat fair. Vanuit liefde. Het lijkt nu op een mondelinge burgeroorlog tussen twee kampen die ten eerste beide zwart-wit gekleurd zijn en ten tweede ook nog eens dezelfde mening hebben! Namelijk: racisme kan écht niet. Ga dan ook niet verbaal met elkaar op de vuist.
En wie kijken er opgewekt naar dit in hun ogen vermakelijke schouwspel? De echte racisten. Ik ben m’n favoriete tv-programma al kwijt, laat me alsjeblieft mijn middenweg houden.
Dank je wel.
コメント